Hedonizm, zevkin insanlığın en önemli arayışı olduğunu ve her zaman kendi zevkimizi en üst düzeye çıkarmak adına hareket etmemiz gerektiğini savunan antik Yunan’ın Sokratik ve Helenistik dönemlerinden bir felsefe okuludur.
Hedonizmin en erken tezahürü Kirenizm’dir (MÖ 4. ve 3. yüzyıllarda popülerdi) ancak tartışmalı olsa da, Demokritos bundan çok daha önce çok benzer bir felsefe ortaya atmıştır. Sokrates’in öğrencisi olan Aristippus (MÖ 435 – 360) tarafından bir akım olarak kurulmuş ve Sokratik öğretinin diğer kısımlarını dışlayarak yalnızca bir tarafını vurgulamıştır (“mutluluk, ahlaki eylemin amaçlarından” biridir öğretisi). Kirene okulu, bedensel tatminin zihinsel zevklere göre daha yoğun ve tercih edilebilir olduğunu söyler ve uzun vadeli kazanç uğruna anlık hazları ertelememiz gerektiğini reddeder. Bu iki açıdan benzer ancak daha ılımlı olan Epikürcülük okulundan ayrılır.
Orta Çağ boyunca, Hristiyan filozoflar, Hristiyanlığın günahtan kaçınma, Tanrı’nın isteğini yerine getirme ve Hristiyanlığın inanç, umut ve hayır erdemlerini geliştirmeyle tutarsız olduğuna inandıkları Hedonizmi büyük ölçüde kınadılar. Ancak, Erasmus ve Sir Thomas More gibi Rönesans filozofları, Hazcılığı bir dereceye kadar yeniden canlandırmış ve hedonizmi, zevkin aslında Tanrı’nın insanların mutlu olma arzusuyla uyumlu olduğunu dini gerekçesiyle savunmuştur.
Libertinizm, 17., 18. ve 19. yüzyıllarda, özellikle Fransa ve İngiltere’de, Rochester’ın 2. Kontu (1647 – 1680), Marquis de Sade (1740-1814) ve okültist Aleister Crowley (1875 – 1947)in de dahil olduğu taraftarlar bulan Hedonizm ile ilgili bir felsefedir. Libertinizm, dini normları, kabul edilmiş ahlak kurallarını ve toplum tarafından onaylanan davranış biçimlerini görmezden gelir, hatta kasıtlı olarak reddeder ve özellikle cinsel olmak üzere her türden hazzı teşvik eder.
İngiliz filozofları John Stuart Mill ve Jeremy Bentham tarafından öne sürülen 19. Yüzyıl etik Faydacılık teorisi, Hedonizmi geliştirmiş, rafine etmiş ve şu sonuca varmıştır: herkes için en iyi olan eylemi gerçekleştirmeliyiz (“çoğunluğun iyiliği”). Bentham, bir zevkin değerinin nicel olarak anlaşılabileceğine inanırken, Mill daha yüksek kaliteli zevkler ile daha düşük kaliteli, basit zevklerin karışımına bağlı niteliksel bir yaklaşımı tercih etmiştir.
Hedonist International olarak bilinen bir organizasyon tarafından temsil edilen Çağdaş Hedonistler, onlardan öncekilerin yaptığı gibi, her şeyden önce zevk için çabalarlar, ancak kişisel özgürlük ve eşitliğe de ekstra vurgu yaparlar.
Kaynak (Erişim Tarihi: 18.04.2021)
Çevirmen: Beyza Nur Doğan
