Soyulmuş bir banka gördüğümü ve maskeli bir adamın bankayı soyduğuna inandığımı varsayalım. Daha sonraysa bir dedektifin bana, şüpheli şahsın babam olduğunu söylediğini düşünelim. Maskeli adam babamın sahip olmadığı bir özelliğe sahip: bankayı soyduğuna inandığım biri olmak.
İşte argümanımızın formel biçimi:
- Maskeli adam, bankayı soyduğuna inandığım biri olma özelliğine sahiptir.
- Babam, bankayı soyduğuna inandığım biri olma özelliğine sahip değildir.
- O halde babam, maskeli adam ile aynı (aynı kişi, özdeş) değildir.
Bu epey kötü bir argüman, çünkü her iki öncül de doğru olmasına rağmen, babamın maskeli adam olması hala doğru olabilir.
Bu bize, herhangi bir özelliğin birinin psikolojik tutumunu içerdiği durumda, bu türden bir argümanın geçerli (ve pek sağlıklı) olmadığını göstermektedir.
Peki Descartes’in argümanı böyle bir duruma benziyor mu?
- Vücudum, varlığından şüphe ettiğim bir şey olma özelliğine sahiptir.
- Varlığından şüphe ettiğim bir şey olma özelliğine sahip değilim.
- O halde, bedenimle aynı şey (özdeş) değilim.
Çevirmen Notu:
* Maskeli Adam Safsatası: Epistemik yanılgı ismi de verilir, çünkü öznenin nesneye dair bilgisi ile nesnenin kendisinin dolaysız bir şekilde özdeş olduğu bir yanılgı söz konusudur. Eğer bir nesne (A nesnesi) belirli bir özelliğe sahip olup, başka bir nesne ile (B nesnesi) aynı özelliğe sahip değilse o halde bu iki nesne (A ve B nesneleri) aynı/özdeş olamaz. Safsata, bu durumu ıskalayınca kendini belli eder.
Jonathan David Garner- “Does Descartes’ argument for dualism commit the masked man fallacy?”, (Erişim Tarihi: 22.11.2020), Erişim Kaynağı: https://jonathandavidgarner.wordpress.com/2015/08/23/does-descartes-argument-for-dualism-commit-the-masked-man-fallacy/
Çevirmen: Taner Beyter
