Ortaçağ Felsefesi adlı dönem, Karanlık Çağların entelektüel kıtlığının ardından Batı felsefi düşüncesinin yeniden filizlenmesini ifade eder.
Bu dönemin başlıca filozofları şunlardır:
| Avicenna (Ibn Sina) (980 – 1037) Fars Anselm, St. (1033 – 1109) İtalyan Abelard, Peter (1079 – 1142) Fransız Averroes (Ibn Rushd) (1126 – 1198) İspanyol-Arap Musa bin Meymun (1135 – 1204) İspanyol-Yahudi | Albertus Magnus (1206 – 1280) Alman Bacon, Roger (1214 – 1294) İngiliz Aquinas, St. Thomas (1225 – 1274) İtalyan Scotus, John Duns (1266 – 1308) İskoç Ockham (Occam), William of (1285 – 1348) İngiliz |
Bu dönemin büyük bir kısmı Hıristiyanlığın etkisiyle anılmaktadır, dönemin filozoflarının çoğu büyük ölçüde Tanrı’nın varlığını kanıtlamak ve Hıristiyanlığı Klasik Felsefe ile uzlaştırmakla meşgul olmuştur. İlk Hıristiyan teologlardan olan St. Augustine ve Boethius, Roma ile Orta Çağ dönemleri arasındaki ilişkiyi temsil etmektedir: Bu isimler muhtemelen daha önceki dönem olan Romalılar (dönem olarak) ziyade sonraki dönem olan Ortaçağ filozofları ile daha fazla ortak noktaya sahipti. Ortaçağ Dönemi’ndeki önemli bir gelişmelerden biri, profesyonel anlamda tam zamanlı akademisyenlerle beraber ilk üniversitelerin kurulmasıydı. Bu dönemde İslam ve Yahudi felsefesinde de epey güçlü bir gelişme olduğu akılda tutulmalıdır.
Dönemin en etkili akım ve hareketleri Skolastik felsefe ve ondan doğmuş olan Thomism ile Skotism (John Duns Scotus), İslami (ekoller olarak) İbni Rüşdcülük, İbni- Sinacılık (Avicennism) ve İşrakilik (Illuminationism) okulları idi.
Kaynak (Erişim Tarihi:17.04.2021)
Çevirmen: Taner Beyter
